Ang Pamana Ni Jose Corazon de Jesus

Isang araw ang ina ko’y nakita kong namamanglaw 

Naglilinis ng marumi’t mga lumang kasangkapan. 

Sa pilak ng kanyang buhok na hibla na katandaan 

Nabakas ko ang maraming taon niyang kahirapan; 

Nakita ko ang ina ko’y tila baga nalulumbay 

At ang sabi “itong pyano sa iyo ko ibibigay, 

Ang kubyertos nating pilak ay kay Itang maiiwan, 

Mga silya’t aparador ay kay Tikong nababagay 

Sa ganyan ko hinahati itong ating munting yaman.” 

Pinilit kong pasayahin ang lungkot ng aking mukha 

Tinangka kong magpatawa upang siya ay matuwa, 

Subalit sa aking mata’y may namuong mga luha 

Naisip ko ang ina ko, ang ina ko na kawawa; 

Tila kami iiwan na’t may yari nang huling nasa at 

sa halip na magalak sa pamanang mapapala, 

Sa puso ko ay dumalaw ang malungkot na gunita 

Napaiyak akong tila isang kaawaawang bata 

Niyakap ko ang ina ko at sa kanya ay winika. 

”Ang ibig ko sana, Ina’y ikaw aking pasiyahin 

at huwag nang Makita pang ika’y Nalulungkot mandin, 

O, Ina ko, ano po ba at naisipang hatiin 

Ang lahat ng munting yamang maiiwan sa amin?” 

”Wala naman,” yaong sagot “baka ako ay tawagin ni Bathala 

Mabuti nang malaman mo ang habilin? 

Iyang pyano, itong silya’t aparador ay alaming 

Pamana ko na sa iyo, bunsong ginigiliw.” 

“Ngunit Inang,” ang sagot ko, “ang lahat ng kasangkapan 

Ang lahat ng yaman dito ay hindi ko kailangan 

Ang ibig ko’y ikaw ina, ang ibig ko’y ikaw inang 

Hinihiling ko sa Diyos na ang pamana ko’y ikaw 

Aanhin ko iyong pyano kapag ikaw ay mamatay 

At hindi ko matutugtog sa tabi ng iyong hukay? 

Ililimos ko sa iba ang lahat ng ating yaman 

Pagkat di ka maaaring pantayan ng daigdigan 

Pagkat, ikaw O Ina ko, ika’y wala pang kapantay.”